70 WDH
„Czarna Siedemdziesiątka” – córka „Czarnej Jedynki”,
„Biała Siedemdziesiątka” – Tercyna
70 WDH‑y
„Czarna Siedemdziesiątka”
chusta czarna
70 WDH-ek „Tercyna”
chusta biała
LO nr 42 im. Marii Konopnickiej,
ul. Madalińskiego 22/24
Drużynowi
hm Sławomir Cieśliński
pwd Juliusz Prandecki
org Zbigniew Urban
pwd Leszek Truchlewski
org Artur Dragan
pwd Piotr Kisieliński
phm Piotr Schmidt-Szałowski
Drużynowe
pwd Grażyna Ścisłowska
hm Monika Niezabitowska-Nowakowska
phm Izabella Szarek-Wojtera
Obecnie nie istnieje
W końcu lat sześćdziesiątych środowisko ówczesnej „Czarnej Jedynki”, drużyny z tradycjami sięgającymi 1911 roku, przeżywało okres bujnego rozwoju. Usytuowana w Liceum im. Tadeusza Reytana 1 Warszawska Drużyna Harcerzy im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka” szybko się rozrastała, a wprowadzenie dziewcząt do tej tradycyjnie dotąd męskiej szkoły skutkowało także powstaniem drużyny żeńskiej i następnie utworzeniem Szczepu 1 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej. Sukcesy „Czarnej Jedynki” były również świadectwem skuteczności prowadzonej tam pracy wychowawczej, nawiązującej do przedwojennych tradycji, i często-gęsto przeciwstawianej poglądom oraz praktyce niektórych ówczesnych instruktorów-członków Komendy Hufca ZHP Warszawa-Mokotów.
W takiej sytuacji narodziła się w środowisku instruktorów „Czarnej Jedynki” — zapewne wiosną, latem 1968 roku – koncepcja wyjścia z naszymi metodami i przyszłymi młodymi instruktorami (tj. w praktyce „Jedynki” – doświadczonymi harcerzami zmieniającymi jednocześnie swój status z ucznia „Reytana” najczęściej na studenta) do innych szkół ponadpodstawowych zlokalizowanych na Mokotowie. Przy czym ta ekspansja „Jedynki” miała na celu wejście nie tylko do innych szkół (liceów, techników, zasadniczych szkół zawodowych) ale i do innych środowisk, w tym robotniczego.
W praktyce na początku roku szkolnego 1969/70 kilku instruktorów „Jedynki” zaczęło tworzyć takie zastępy w wybranych szkołach. Większość tych działań skończyła się jednak wkrótce fiaskiem – z wyjątkiem: zastępu w Liceum im. Marii Konopnickiej. Miałem szczęście (Sławomir Cieśliński) go utworzyć i poprowadzić, a z czasem rozbudować o kolejne zastępy, w tym żeńskie. Ta „pozareytaniacka” część „Jedynki” stała się wkrótce w strukturze Szczepu „Czarnej Jedynki” samodzielną drużyną -„Wagabundą”.
W maju 1971 r., w ramach „jamboree” „Czarnej Jedynki” zorganizowanego dla uczczenia 60-lecia drużyny w Puszczy Białej, „Wagabunda” przekształciła się w samodzielną drużynę – „Czarną” (a jakże!) Siedemdziesiątkę”.
Był to przede wszystkim sukces ówczesnych harcerek i harcerzy tej drużyny – dzięki Wam wszystkim! Aby nikogo nie urazić niedoskonałością mej pamięci, w tym miejscu wspomnę tylko 2 osoby: tragicznie zmarłego tuż po swojej maturze druha Jurka Topiłko oraz ojca jednej z harcerek, przedwojennego harcerza Lecha Remisza.
Od maja 1971r. „Czarna Siedmdziesiątka” pracowała już na własne konto.
A jesienią 1973 r. losy tej drużyny i tego środowiska młodych, inteligentnych, wrażliwych ludzi przejęli z moich rąk ci, którzy cztery lata wcześniej stawiali w niej swoje pierwsze harcerskie, jeszcze „czarnojedynackie” kroki..
W latach 80. instruktorki z drużyny starszej wchodzą do szkoły podstawowej nr 271 i zakładają drużynę młodszą, która nosi białe chusty i nazwana zostaje „Białą Siedemdziesiątką — TERCYNA”. Twórczynią i jej pierwszą drużynową jest phm Iza Szarek (Wojtera).