W grud­niu 1956 roku po Zjeź­dzie Łódz­kim, w szko­le 115 na Sady­bie powsta­ły dru­ży­ny har­cer­skie: żeń­ska pro­wa­dzo­na przez Zofię Olbryś, męska – Józe­fa Domań­skie­go i zucho­wa – Jadwi­gę Ryn­kie­wicz. Począt­ko­wo wszyst­kie dru­ży­ny otrzy­ma­ły numer 148 WDH, dziew­czę­ta nosi­ły chu­s­ty bia­ło-czer­wo­ne z „kotwi­cą”, chłop­cy – zie­lo­ne, dru­ży­ny przy­ję­ły imię Tade­usza Zawadz­kie­go „Zoś­ki”. Po kil­ku mie­sią­cach dru­ży­na męska otrzy­ma­ła numer 60 WDH‑y – tra­dy­cyj­ny numer sady­bia­biań­skiej dru­ży­ny męskiej. Obie dru­ży­ny były bar­dzo pręż­ne i licz­ne, zgro­ma­dzi­ły dużo sprzę­tu obo­zo­we­go, dys­po­no­wa­ły har­ców­ką i maga­zy­nem na tere­nie szko­ły. Pra­cę dru­żyn wspie­ra­ła kie­row­nicz­ka szko­ły Pani Wan­da Turow­ska oraz opie­kun­ka dru­żyn (póź­niej­sza komen­dant­ka huf­ca Wila­nów) druh­na Kry­sty­na Wójcik.

Kil­ko­ro star­szych har­ce­rzy uczest­ni­czy­ło w pierw­szym zimo­wi­sku szko­le­nio­wym Cho­rą­gwi War­szaw­skiej w Jedli­nie Zdro­ju 1956/57.

Dru­ży­ny wyjeż­dża­ły na obo­zy samo­dziel­ne. W roku 1965 powstał szczep 60 i 148 WDHiZ, dru­ży­ny zacho­wa­ły oddziel­ne bar­wy, pierw­szym komen­dan­tem szcze­pu został Marek Kunica.

Szczep był bar­dzo „kadro­twór­czy”, wyro­sło z nie­go trzech komen­dan­tów Huf­ca – Maciej Gie­rej, Zofia Olbryś, Jadwi­ga Ryn­kie­wicz, pię­ciu zastęp­ców – Krzysz­tof Bukow­ski, Zofia Olbryś, Danu­ta Rudz­ka-Gie­rej, Jadwi­ga Ryn­kie­wicz, Bar­ba­ra Wierz­bic­ka, jeden kwa­ter­mistrz Józef Domań­ski, a wie­lu instruk­to­rów peł­ni­ło funk­cje komen­dan­tów krę­gów i zespo­łów w Hufcu.